„To się stało, a więc może znów się zdarzyć... Może się zdarzyć wszędzie.” – Primo Levi, włoski Żyd, były więzień obozu Auschwitz.
19 maja klasy 8a i 8b wraz z wychowawcami i nauczycielem historii wyruszyły do Oświęcimaia w celu zwiedzenia byłego Niemieckiego Nazistowskiego Obozu Koncentracyjnego i Zagłady, który istniał w Polsce w czasie II wojny światowej. Uczniowie w skupieniu i ciszy zobaczyli pozostałości po zbrodni dokonanej 78 lat temu. Panie przewodniczki opowiadające i oprowadzające klasy po muzeum, szczególnie zwróciły uwagę na dzieci i ich losy. Przyjmuje się, że do Auschwitz – Birkenau przywieziono ok. 232 tys. dzieci i osób młodocianych poniżej 18 roku życia. Były to też polskie dzieci przywiezione z rodzicami; uważa się ,że było ich ok. 3 tys.
Niemiecki obóz koncentracyjny i ośrodek zagłady Auschwitz, założony w 1940 r., od 1942 r. pełnił równocześnie, a w istocie przede wszystkim, funkcję ośrodka natychmiastowej zagłady Żydów. Z uwagi na te dwie funkcje i przeważający udział Żydów i Polaków w ogólnym bilansie ofiar tego obozu jego historię można podzielić na dwa okresy:
- 1940 – połowa 1942 r., kiedy to większość deportowanych i ofiar stanowili Polacy. Obóz koncentracyjny Auschwitz, uruchomiony 10 miesięcy po wybuchu wojny, wraz z założonym w 1939 r. obozem Stutthof i obozem na Majdanku (1941) stanowił jedno z głównych miejsc deportacji i wyniszczania Polaków. Polacy więzieni byli w obozie przez cały okres jego istnienia.
- połowa 1942 – 1944 r., kiedy to większość deportowanych i ofiar stanowili Żydzi. Auschwitz pełnił rolę największego nazistowskiego ośrodka zagłady ludności żydowskiej z terenów okupowanych przez Trzecią Rzeszę oraz sprzymierzonych z nią krajów europejskich. Nasilenie eksterminacji w tym drugim okresie było kilkakrotnie wyższe, a w skali całego okresu istnienia obozu Żydzi stanowili blisko 85% deportowanych i około 90% ofiar.
Dodała: K. Wojtyła
Zdjęcia: K. Wojtyła
